De eenheid van de versplintering 

Het grootste gedeelte van Het uur van de droom wordt in beslag genomen door één gedicht. Al eerder publiceerde Arjen Duinker het lange gedicht 'Gistfa­briek'. Dat is met zijn acht bladzijden een niemendalletje vergele­ken met dit veertig pagina's lange 'De uren'.
    Duinker voegt zich naar een trend in de Nederlandse poëzie. Veel dichters wagen zich aan lange, epische gedichten. Zij treden daarbij vaak in een dialoog met de epische gedichten die onze grote dichters aan het eind van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw schreven. Denk aan Gorters Mei, Leopolds Cheops, Van Ostaijens Bezette stad en Nijhoffs Awater en Het uur u.
    Voor de hedendaagse dichters lijkt het lange gedicht een geschik­te vorm te zijn om de fragmenten van in scherven gevallen wereld­beelden bijeen te nemen. Een dergelijk gedicht krijgt als vanzelf een verhalend karakter. Hoe gefragmenteerd een verhaal ook, het schept een verband in wat chaotisch lijkt of is. 

Alleen al gezien zijn titelkeuze lijkt Duinkers referentiepunt Het uur u te zijn. Ook verschillende motieven daaruit komen, bewerkt, in 'De uren' terug.
     Het gedicht van Martinus Nijhoff beschrijft hoe een naamloze man door een 'doodstille straat' loopt, die ligt 'te blakeren in de zon'. Gaandeweg schept de man een 'steeds dieper stilte'. Alles houdt de adem in. In die stilte wordt van allerlei hoorbaar wat normaal gesproken niet wordt gehoord. Essentieel echter is dat de mensen op dat uur u herinnerd worden aan hun dromen en verlangens. In één messiaanse tel ziet elkeen waar de essentie van zijn bestaan gecorrumpeerd is. Ieder ziet dat hij is verloren. De man die voorbijloopt in de straat herinnert de mensen aan de samenhang die het leven had voor het versplinterde in de kakofonie van de moderne stad. 'Eén ademtocht duurde het', schrijft Nijhoff.
    Een van de vele omschrijvingen die Arjen Duinker voor zijn uur gebruikt, is 'het uur van de adem'. Ook bij hem schijnt de zon. De zon schijnt echter niet op een doodstille straat, maar op een overvol plein. Nijhoff vertelt van de voorbijgaande man en het effect op al die individuen. In Duinkers gedicht loopt een ik-figuur een plein op. Al wil hij mis­schien oversteken, hij wordt tegengehouden door het plein zelf: 'Dit plein met zijn precieze opdracht / Laat me stilstaan in de schaduw / Van elke mogelijkheid.'
    Gedurende het hele gedicht blijft de verteller van 'De uren' op dat plein. Dat alleen al contrasteert met Het uur u. Daarin wordt een doorlopend verhaal verteld dat een verloren eenheid laat zien. Bij Duinker stagneert de doorgang. De verteller loopt niet door. Zijn verhaal loopt niet door. Vanuit die ene plaats, het plein, waaiert de tekst uit in vele uren.
    Dat veelvoud aan uren volgt elkaar niet op in de lijn van de lineaire tijd. De uren vinden in gelijktijdigheid plaats op dat plein. Wat de verteller in zìjn ene uur ontdekt, is dat elk ding, elk dier en elk mens zijn eigen tijd heeft. Alle tijden van alles wat op het plein aanwezig is, gebeuren tegelijk in dat ene uur van de verteller. Hij toont de kakofonie van de moderne stad.
    Vertelt Nijhoffs gedicht van het gemeenschappelijke dat alle mensen in de versplintering van de moderne maatschappij hebben — al is het maar dat zij allen het centrum in hun leven missen — het gedicht van Duinker toont hen allen in die versplintering. Het enige wat ze in 'De uren' gemeenschappelijk hebben, is de vertellerdichter die hen waarneemt en beschrijft. Die verteller heeft geen ander verhaal dan dat hij een plein oploopt en het na een uur weer verlaat. Hij vertelt alleen wat hij ziet, hoort, voelt en wat hij zou kunnen zien, horen en voelen. Wellicht vertelt hij ­in opdracht van 'het plein'. Wellicht is hij daarmee iets minder vluchtig dan de andere mensen die het plein oplopen en verlaten.