Martin Reints
De poëzie van Martin Reints is zo onluid, dat je tijdens het lezen je eigen hartslag hoort en je eigen hersenen hoort ruisen. Dat geluid is misschien ondraaglijk voor wie wil zijn aangesloten op de puls van de tijd. Maar voor wie oog wil krijgen voor de melkweg van stof waarin hij leeft, is het een verademing. Reints schrijft een stille stadspoëzie. Lees er meer over in Schuimen langs de vloedlijn.

terug naar schuimen langs de vloedlijn