Uit lichaamswater:

detentie
 

het donker is een ademen dat de longen nooit verlaat

al het lichaamswater wil een golf, een wolkenveld vormen

De pers over lichaamswater
‘Groenewegen kijkt, registreert en noteert nauwkeurig, maar vaak op zo’n manier dat het spannend wordt.’
‘De beste gedichten zijn evenwel die waarin Groenewegen op een minder ingehouden manier over liefde schrijft  .. Wie liefheeft weet nooit zeker of hij niet een hersenschim bemint. Dat maakt de intellectualistische poëzie van Groenewegen op zijn beste momenten tragisch.’ Piet Gerbrandy, ‘Bloed ik hevig maar ordelijk’, De Volkskrant, 14-2-29003.

‘Eerlijkheid gebiedt me te bekennen dat ik bij een aantal cycli en gedichten van Hans Groenewegen de deur gesloten vond. Het is moeilijk morrelen aan een slot als de juiste sleutel ontbreekt. Die sleutel wordt nu en dan uit de hand geslagen door die omsingelende, omslachtige en syntactisch verbijzonderde schrijftechniek. De dag waarop Hans Groenewegen geest zal ombuigen tot hart en verstand evenredig zal mengen met intuïtie, zal een feestelijke dag worden voor onze Nederlandse poëzie.’  Hedwig Speliers, ‘Tussen avontuur en overmoed’, Poëziekrant  (2003)6.

‘Hij combineert, selecteert en verschuift zijn taal tot ze een grote ritmische en muzikale coherentie weet te vertonen. Niets in deze gedichten is daarom zonder meer wat het lijkt. Soms doet deze lyriek vaag denken aan Kouwenaar, elders lijkt de mystieke evocatie van Ouwens niet zover weg, maar bovenal weet Groenewegen toch een eigen cachet te geven aan die ervaringen ... Van een criticus die openstaat voor de complexiteit en de eigengereidheid van andermans lyriek had ik overigens niet minder verwacht. Aanbevolen.’ Dirk De Geest, Leesidee, 4/2003.

‘Het is zeker integere poëzie, maar de inkleuring is bijna anoniem, onkrachtig .. Het is moeilijk om aan de reeds bestaande poëzie een onverwisselbaar eigen stem toe te voegen. Het is Groenewegens tweede bundel. Hij is op weg.’ T. van Deel, Biblion 13-03-2003.

'Hans Groenewegen gaat in zijn gedichten tot op de bodem, en ook die zin is hij volop een moderne dichter die de overgeleverde woorden wantrouwt. Is dichten niet spelen met taal, totdat zij iets anders gaat betekenen? Maar naast spel klinkt er in zijn spreken ook iets door van een vloek waaraan niemand zich kan onttrekken, al zet hij nog zo'n grote mond op.' Wessel ten Boom, Ophef 11(2004)2.

naar bibliografie
naar over hans groenewegen