|
|
Hans
Tentije
'De
poëzie van Hans Tentije besmet mij met melancholie, een utopische aandoening.'
Dat schrijft Groenewegen in zijn essay 'Altijd buiten beeld.' Hij vervolgt: 'De
vluchtige geluksmomenten zijn geweest. Daarom kunnen er ook geluksmomenten komen.
De dichter herinnert ze zich. Hij wil ze oproepen door ze op te schrijven zoals
ze waren: ontheven aan de tijd, de tijd opheffend.' De essayist laat vervolgens
zien hoe zich dat precies voltrekt. Zijn eerste kritiek ooit was gewijd aan een
bundel van Hans Tentije. Eerste liefdes die geen vergissing waren blijf je trouw.
Net als tweede, derde en duizendste. Schuimen langs de vloedlijn
is een muzenharem. Van harte welkom.
terug naar schuimen langs de vloedlijn