|
|
wat ik nog voor je heb, de ruwe schil onder de huid
tot in de ziel gekrompen krimpt maar door, een handvol nek
wervels, dürers walvis, in de longen weer minder licht
dan gister, dit is het, wat niet blijft, en m'n mond van stuif
zand roept je nog, tegen aflandige wind in naar zee